"من جرات نمی کنم خانه‌ام را ترک کنم" : روایت زنان کابلی از روزهای پس از طالبان

: منتشر شده در : روزآمد شده در

ویدئوهایی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود، نشان می‌دهد که گروه کوچکی از زنان در پایتخت افغانستان پلاکاردهایی را برای حقوق زنان در دست دارند در حالی‌که زیر نگاه جنگجویان طالبان هستند و البته آن‌ها دخالتی نمی‌کنند.
ویدئوهایی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود، نشان می‌دهد که گروه کوچکی از زنان در پایتخت افغانستان پلاکاردهایی را برای حقوق زنان در دست دارند در حالی‌که زیر نگاه جنگجویان طالبان هستند و البته آن‌ها دخالتی نمی‌کنند. © Twitter / @HameedMohdShah / @HamzaDawar0
متن توسط: ناظران
۶ دقیقه

از زمان سقوط کابل به دست طالبان در 24 مرداد 1400، این گروه اسلام‌گرا بر افغانستان حکومت می‌کند. در حالی که رهبران طالبان برای تشکیل دولت و ادامه مذاکرات با مقامات در تلاش هستند، بسیاری از افغانستانی‌ها از خود می پرسند که سرنوشت اقشار آسیب‌پذیر جامعه، به ویژه زنان و دختران، چه خواهد شد. ناظر ما می‌گوید از زمان تصرف کابل توسط طالبان در ترس و وحشت زندگی کرده است.

تبلیغ بازرگانی

از زمان سقوط کابل به دست طالبان در 24 مرداد 1400، این گروه اسلام‌گرا بر افغانستان حکومت می‌کند. در حالی که رهبران طالبان برای تشکیل دولت و ادامه مذاکرات با مقامات در تلاش هستند، بسیاری از افغانستانی‌ها از خود می پرسند که سرنوشت اقشار آسیب‌پذیر جامعه، به ویژه زنان و دختران، چه خواهد شد. ناظر ما می‌گوید از زمان تصرف کابل توسط طالبان در ترس و وحشت زندگی کرده است.

هنگامی که طالبان از 1996 تا 2001 ، قبل از ورود نیروهای آمریکایی، بر افغانستان حکومت می‌کردند، قرائت بسیار خشنی از قوانین شریعت اسلام را برای شهروندان خود اعمال کردند. در رژیم اول طالبان در آن سال‌ها، زنان اجازه نداشتند بدون سرپرست مرد از خانه خارج شوند. آن‌ها نمی‌توانستند به مدرسه بروند ، کار کنند یا رای بدهند. اگر آن‌ها به هیچ‌کدام از این قوانین احترام نمی‌گذاشتند، ممکن بود از مجازات شدید جسمی مانند شلاق یا سنگسار رنج ببرند.

با به قدرت رسیدن این گروه افراطی، زنان افغانستانی از بازگشت این سیستم می‌ترسند. با این وجود طالبان در تلاش است تا مردم را متقاعد کند که همه چیز تغییر خواهد کرد و به ویژه اعلام کرده‌اند که زنان مادامی که به قوانین شرعی احترام بگذارند، می‌توانند در اداره دولت و انجام امور نقش داشته باشند ،

انعام الله سمنگانی، یکی از اعضای کمیسیون فرهنگی طالبان در مصاحبه با کانال ملی RTA ، می‌گوید: "امارت اسلامی نمی‌خواهد زنان قربانی شوند.". "آن‌ها باید طبق موازین شرعی در ساختار دولت فعالیت کنند". امارت اسلامی نامی است که مقامات طالبان برای اشاره به کشور افغانستان از آن استفاده می‌کنند.

ویدئوی ملاقات مقامات طالبان با گروهی از پرسنل پزشکی زن به صورت آنلاین پخش شد و طالبان به آن‌ها اطمینان داد که می توانند آزادانه و در امنیت به کار خود ادامه دهند.

 

ویدئویی که در 25 مرداد 1400 در توییتر منتشر شده است نشان می‌دهد که مقامات طالبان با چند زن که لباس پزشکی پوشیده‌اند صحبت می‌کنند.

 

به نظر می‌رسد که این ویدیوها کمپینی است که توسط طالبان تنظیم شده است تا به مردم اطمینان دهد که حقوق زنان تحت حکومت آن‌ها رعایت خواهد شد. یکی از سخنگویان طالبان در توییتر شایعه‌ای مبنی بر مجبور کردن دختران جوان برای این که به عقد جنگجویان طالبان درآیند را تکذیب کرد. وی این ادعا را "تبلیغات سمی" خواند.

با وجود وعده‌هایی که طالبان به زنان در کابل داده است، از زنان دیگر شهرهای افغانستان خواسته شده است که به کار خود باز نگردند. به عنوان مثال، در هرات، طالبان از زنان روزنامه‌نگار خواسته است که به سر کار نروند. در ماه جولای، دو زن شاغل در بانک‌ها در هرات و قندهار توسط جنگجویان طالبان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند زیرا که به نظر آن‌ها باید بستگان مرد این زن‌ها جایگزین‌شان شوند.

در هرات، زنان پس از تصرف شهرشان توسط طالبان از حضور در دانشگاه‌ها محروم شده‌اند.

تلاش طالبان برای اطمینان بخشیدن و متقاعد ساختن این که زندگی عادی خود را در کابل از سر خواهند گرفت، بسیاری از زنان را قانع نکرده است. آن‌ها سه روز پس از ورود طالبان به پایتخت نتوانستند زندگی عادی خود را از سر بگیرند یا حتی خانه‌های خود را ترک کنند.

 

"من فقط دو زن را دیدم که توسط جنگجویان طالبان مورد ضرب و شتم قرار گرفتند"

ناظر ما، آریانا (نام واقعی او نیست)، دانشجوی مقطع دکترا در خارج از کشور است که تابستان را در افغانستان به سر می‌برد. او مدعی است که تصرف قدرت توسط طالبان زندگی زنان را به طور کامل تغییر داده است.

 

از زمان تصرف کابل توسط طالبان تنها یک‌بار خانه خود را ترک کرده‌ام. آن هم زمانی بود که به فرودگاه رفتم تا ببینم آیا می‌توانم از کشور خارج شوم [25 مرداد ، یادداشت سردبیر]. البته که این موضوع امکان پذیر نبود.

 

شهری که من دیدم به طور کامل از زنانش خالی شده است. در طول رفت و آمد به فرودگاه، فقط دو زن را دیدم. آن‌ها در ظاهر به دلیل این که حجاب خود را به درستی بر تن نداشتند، توسط جنگجویان طالبان مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. در فرودگاه، زنان بسیاری بودند، برخی تنها، برخی دیگر مثل من با فرزندان یا خانواده‌هایشان، همه آن‌ها سعی داشتند از کشور فرار کنند.

برای خروج از خانه وحشت داشتم. من مجبور شدم لباس خود را تغییر دهم و حجاب محافظه‌کارانه‌تری بپوشم تا بتوانم از پاسگاه‌های طالبان عبور کنم و از وقتی به خانه برگشتم، دیگر جرات نمی‌کنم بیرون بروم. در عرض سه روز، همه چیز برای زنان در اینجا تغییر کرده است. من نمی‌توانم خانه‌ام را تنها بگذارم. من دیگر حق کار ندارم.

نگرش طالبان در حال حاضر فقط یک نقاب فریبنده است تا دولت‌های غربی چیزی برای گفتن نداشته باشند. آن‌ها می‌گویند: "ما ادامه کار پرستاران یا پزشکان یا ادامه تحصیل دختران را تحمل می‌کنیم." اما این واقعیت ندارد.

چندین ویدیو، گروهی از زنان را نشان می‌دهد که در ولسوالی وزیر اکبرخان زیر نگاه چندین عضو طالبان پلاکاردهایی را در دست داشتند. آن‌ها خواهان حقوق اقتصادی، اجتماعی و سیاسی برای زنان در حکومت جدید بودند.

 

 

ویدئویی که حمید محدشاه، خبرنگار الجزیره در 26 مرداد 1400 در توئیتر منتشر کرد، نشان می‌دهد که گروهی از زنان در حالی که جنگجویان طالبان آن‌ها را تماشا می‌کنند پلاکاردهایی را در دست دارند.
ویدیوی دیگری نشان می‌دهد که آن‌ها شعارهایی مانند: "زنان افغانستانی وجود دارند" ، "کار ، تحصیل ، مشارکت سیاسی" و "صدای زنان باشید" سر می‌دهند. آن‌ها همچنین تابلوهایی با پیامهای مشابه حمل می‌کنند.

 

"این مردان نمی‌فهمند که جهان برای ما زنان ناگهان تغییر کرده است"

 

به گفته چند تن از ساکنان کابل، زندگی به آرامی روند خود را از سر می‌گیرد. اما نه برای آریانا. او معتقد است که زنان از بازگشت به زندگی عادی خود محروم هستند.

 

در شبکه‌های اجتماعی می‌بینم که افرادی - به ویژه مردان - ادعا می‌کنند که زندگی کم کم به روال عادی خود باز گشته زیرا شبکه برق دوباره کار می‌کند، زیرا در بیرون "دیگر خطری وجود ندارد" یا "دیگر هیچ انفجاری وجود ندارد". اما این مردان نمی‌فهمند که جهان برای ما زنان ناگهان تغییر کرده است و واقعا غیرقابل تحمل است که می‌بینیم حتی روزنامه نگاران و فعالان مدنی افغانستانی ما در حال عقب نشینی هستند.

احساس می‌کنم دیگر امیدی برای زنان در افغانستان وجود ندارد. من شک ندارم که ما شاهد صحنه‌های مشابه خشونت علیه زنان و بربریت مشابه دهه 1990 خواهیم بود. زنان سنگسار خواهند شد، دیگر نمی‌توانند به مدرسه بروند و حتی فکر نکنم دیگر آن‌ها را در حال کار در ادارات و مشاغل مهم ببینیم، طالبان همان افرادی هستند که 20 سال پیش بودند.

من می‌خواستم درس بخوانم، چیزی یاد بگیرم و به اینجا برگردم تا کشورم را به مکانی بهتر تبدیل کنم. حالا این غیر ممکن شده است و فقط باید فرار کنم و جانم را نجات بدهم.

 

>> همچنین در ناظران فرانس 24 مشاهده کنید: افغانستان: زجرکش کردن با شلاق زدن یک زن در ملاء عام به یاد می‌آورد که دادگاه های طالبان هنوز در جریان است

 

مردم کابل از پیش خود را برای قوانین طالبان در مورد زنان آماده کرده‌اند. به عنوان مثال، برخی از فروشگاه‌ها تبلیغاتی را که در آن تصاویری از زنان را نشان می‌دهد از ویترین خود حذف کرده‌اند. همچنین از زنان خواسته شده که لباس محافظه‌کارانه‌تری بپوشند و بدون همراهی یکی از اقوام مرد، خانه خود را ترک نکنند.

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید